Ocalali z Zagłady - spotkanie ze świadkami historii

Podczas spotkania z Joanną Sobolewska-Pyz, przewodniczącą Stowarzyszenia „Dzieci Holocaustu” w Polce, oraz Janem Karpińskim usłyszymy historie wojennych doświadczeń przedstawione z różnych perspektyw.

Poznamy sytuację dzieci w gettach, historie ukrywania się, utraty rodzin, ucieczki oraz tułaczki. Poznamy również powojenne losy zaproszonych gości. Porozmawiamy o tym, jak odbudowywali swoje życie po Zagładzie. Prowadzenie: Zofia Mioduszewska z Muzeum POLIN.

Stowarzyszenie "Dzieci Holocaustu" skupia osoby ocalone z Zagłady, które ze względu na żydowskie pochodzenie były skazane przez okupanta hitlerowskiego na eksterminację i z tego powodu przebywały w gettach, obozach koncentracyjnych, obozach zagłady lub zmuszone były do ukrywania swojej tożsamości, przy czym w dniu rozpoczęcia II wojny światowej miały nie więcej niż 13 lat lub urodziły się w czasie wojny.

26 stycznia (czwartek), godz. 18.30, wstęp wolny


Joanna Sobolewska-Pyz urodziła się w 1939 roku, jej żydowscy rodzice nazywali się Halina i Tadeusz Grynszpan. W 1943 roku, w okresie najcięższej okupacji, Polak Walerian Sobolewski, dowiedział się, że u nauczycielki Wandy Niczowej, jest malutka dziewczynka. Anastazja i Walerian Sobolewscy postanowili zaopiekować się dzieckiem.
Dziewczynka zamieszkała z nimi przy ulicy Wilczej w Warszawie. W 1944 roku Sobolewscy w obawie przed donosem wyjechali do Milanówka. W 1945 roku wrócili na Wilczą. Dom przetrwał powstanie, ale mieszkanie zostało spalone.
Joanna przez całe nastoletnie życie nie wiedziała, że jest Żydówką. Dopiero przed maturą, ojciec powiedział jej prawdę. W latach 60. Joanna odnalazła panią Wandę Niczową, poznała imiona swoich żydowskich rodziców, dzieje swojej rodziny i odszukała krewnych w Izraelu.
Od 2012 roku Joanna Sobolewska-Pyz jest przewodniczącą Stowarzyszenia „Dzieci Holocaustu” w Polce.

Jan Klepper-Karpiński urodził się 27 stycznia 1930 roku w Krakowie, tam mieszkał do wybuchu wojny. W domu było troje dzieci: najstarszy Alfred, średni Rudolf i najmłodszy – Janek. Trzeciego września 1939 roku, kiedy wojska niemieckie zbliżały się do Krakowa, matka zabrała całą trójkę i uciekła z dziećmi do Lwowa.
Ojciec pozostał w Krakowie w fabryce, w której był dyrektorem handlowym. W 1941 roku we Lwowie schwytano matkę i Rudolfa, dwaj pozostali bracia zamieszkali w utworzonym getcie przy ulicy Janowskiej. W getcie był głód, ciężkie warunki, dlatego też najstarszy brat wysłała Janka do ojca, z powrotem do Krakowa.
W Krakowie Janek ukrywał się po stronie aryjskiej, a ojciec wychodził z getta i odwiedzał go. W 1942 roku ojciec został schwytany i wywieziony do obozu, w którym zginął. W tym samym roku zginął także najstarszy brat Alfred. Janek został zupełnie sam.
Jego dalsze losy były bardzo dramatyczne: dotarł do Warszawy, ukrywał się, spotykał się z pomocą, ale także z szantażem, denuncjacją, brał udział w Powstaniu Warszawskim (w drużynach zwalczających pożary), a w ten sposób podsumował swoje wojenne losy: Reasumując moje wojenne przygody, uważam, że przeżyłem je tylko dzięki szczęściu (dlaczego mnie akurat ono spotkało?), splotowi różnorakich przypadków i pomocy ludzi szlachetnych.

To wydarzenie już minęło.
Sprawdź nadchodzące wydarzenia w dzielnicy Śródmieście lub w kategoriach: spotkanie